Niektóre ssaki są naturalnymi wrogami zwierząt, które niszczą uprawy. Wiele gatunków ssaków to zwierzęta owadożerne lub mięsożerne. Drapieżniki, na przykład kuny, łasice czy koty, polują na gryzonie zjadające zboże. Inne ssaki same są szkodnikami, szczególnie takie małe zwierzęta jak myszy, szczury czy norniki. Są one niszczycielami zgromadzonych plonów i upraw. Niektóre ssaki są nosicielami chorób zakaźnych, niekiedy groźnych dla człowieka (na przykład dżumy, tularemii, wścieklizny czy gruźlicy). Wścieklizna jest roznoszone jedynie przez tą gromadę zwierząt, na przykład lisy, psy czy koty. Niektóre choroby, takie jak dżuma, przenoszą pasożyty z ludzi na szczury i na odwrót. Zwierzęta hodowane ze względu na mięso, na przykład świnie czy bydło, mogą być źródłem zakażenia pasożytami (nicieniami, tasiemcami lub przywrami). Większość dużych ssaków jest zagrożona wymarciem, niektóre mniejsze także. Dlatego został stworzony Międzynarodowy Fundusz Ochrony Dzikich Zwierząt, którego symbolem jest panda wielka. Oprócz niej zagrożone są także małpy człekokształtne, wszystkie nosorożce, lemury, wielkie koty i wiele innych. Próbuje się ochronić większość ssaków poprzez zakładanie parków narodowych i rezerwatów, zakaz kłusownictwa i wielorybnictwa oraz hodowlę zwierząt w ogrodach zoologicznych. Niestety, działania te są niewystarczające, a wiele gatunków wkrótce wyginie przez człowieka, który niszczy naturalne środowiska wielu zwierząt.

Pochodzi on z rodziny kretowanych, długość jego głowy o tułowia od 11 do 14 centymetrów, ogon natomiast ma długość 13-15 centymetrów. Masa ciała od 50 do 80 gram. Ma on bardzo ruchliwy ryjek oraz malutkie oczy. Ogon jest dłuższy od głowy i tułowia łącznie. Płaskie stopy poza gęstym oszczeceniem ułatwiającym pływanie pokryte są łuseczkami, palce spięte błoną. Występują one w Pirenejach oraz w północnych rejonach Hiszpanii i Portugalii. Uwielbiają potoki górskie oraz zbiorniki wody stojącej od 300 do 1200 metrów nad poziomem morza. Aktywny jest głownie w nocy, poluje w wodzie, dlatego też świetnie i zwinnie pływa. Nory kopie w brzegu, wydaje wysoki furkoczący dźwięk. Co do rozrodu to samica w kwietniu rodzi 4 młode. Pożywieniem jego Sa głównie owady lecz zdarzają się również drobne kręgowce takie jak na przykład ślimaki. Warto zobaczyć to ciekawe stworzenie którego pyszczek przypominać może trąbę słonia. Niestety na naszych terenach go nie spotkamy gdyż jak wyżej zostało nadmienione występuje nielicznie np. w Pirenejach.

Ciekawymi płazami które można spotkać w stawach są traszki. Traszki przebywają najczęściej przy dnie stawu a na jego powierzchnię wypływają tylko aby zaczerpnąć powietrza. Po zaczerpnięciu powietrza natychmiast nurkują. W stawie są mało widoczne. Niekiedy w okresie wiosennego czyszczenia stawów bądź oczek wodnych można je odłowić. Najbardziej znane traszki to traszki zwyczajne oraz traszki grzebieniaste. Traszki pojawiają się w wodzie najczęściej w marcu lub kwietniu. W czerwcu lub lipcu traszki opuszczają wodę i wtedy przebywają głównie wśród drzew lub w różnych szczelinach. Traszki są bardzo często spotykane ale nie zawsze można je zobaczyć. Zimują na lądzie pod liśćmi lub ukryte pod mchem. Traszki są zwierzętami drapieżnymi. Mamy cztery rodzaje traszek: traszka zwyczajna, traszka grzebieniasta, traszka górska i traszka karpacka. Traszki można praktycznie spotkać we wszystkich zbiornikach wodnych bez względu na to czy są czyste albo zanieczyszczone. Wiosenne gody odbywają się wyłącznie w środowisku wodnym.

Pochodzi z rodziny kretowanych. Długość jego głowy i tułowia to 11-16,5 centymetrów, ogona to 2-4 centymetry. Masa jego ciała to 65-135 gram, jego ciało ma cylindryczny walcowaty kształt oraz jest pokryte aksamitnym futerkiem. Jest koloru czarnego, przednie odnóża Są łopatkowate. Malutkie oczy ukryte w sierści, u kretów z północnej części zasięgu są one jeszcze dobrze widoczne, natomiast u osobników żyjących na południu są one całkowicie zakryte tym samym niewidoczne. Samice osiągają zazwyczaj większe rozmiary od samców. Uszy kretów są ukryte w futrze, długie włosy na przedzie pyska i na ogonie to włosy czuciowe. Występują one w praktycznie całej europie oprócz Islandii, Irlandii, Skandynawii oraz północnej Rosji. Ich środowiskiem życiowym są tereny uprawne takie jak pola łąki, ogrody czasami również lasy liściaste. Kret jest aktywny zarówno w dzień jak i w nocy. Kopie podziemne tunele o długości często dochodzącej nawet do 150 metrów. Zwykle długość chodnika wynosi 40-50 metrów. Podczas kop[Ania często pojawia się na powierzchni gruntu.

Żaby należą do zwierząt bardzo pożytecznych. One to właśnie odżywiają się owadami które są często szkodnikami pól i lasów. Do ich ulubionych pokarmów zaliczamy owady latające takie jak muchówki, żądłówki czy ważki. Owady te przylatują nad wodę najczęściej aby złożyć jajeczka lub aby napić się. Żaby chwytają owady w powietrzu bez odrywania kończyn tylnych od podłoża. Są bardzo szybkie i trudno zauważyć ten ruch kiedy ruszają na łowy. Należą do bardzo żarłocznych zwierząt. Jedzą dużo i łapczywie. Uzupełnieniem ich menu są mrówki, chrząszcze oraz dżdżownice. Najbardziej żarłoczna jest żaba śmieszka. Należy ona do największych żab a jej wielkość może sięgać kilkunastu centymetrów. Dorosła żaba śmieszka może pożreć nawet małego kurczaka, jaszczurkę lub inne drobne ssaki. Młode kijanki pożywiają się najczęściej planktonem ale również nie pogardzą ranną żabą wodną. Z kolei kijanki dla wielu zwierząt są pokarmem. Kijanki są chętnie zjadane przez ryby nie tylko drapieżne ale również przez karpie oraz ptaki. Na żaby zielone specjalną chętkę mają szczupaki, bociany, czaple.

Pochodzi on z rodziny psowatych. Jego masa ciała to około 35-75 kilogramów. Samiec inaczej basior jest większy od samicy. Zdecydowanie jest większy od szakala złocistego, z którym jedynie w europie można go pomylić. Uzębienie z dużymi kłami i potężnymi łamaczami. Stare basiory Sa bardzo masywne w kłębie, gęste owłosienie tworzy w tym miejscu coś w rodzaju grzywy. Barwa sierści przeważnie szara, latem sierść znacznie gęstsza niż latem. Ogon puszysty. Sylwetka i wzrostem bardzo przypomina owczarka niemieckiego. Wilk zwłaszcza polujący w stadzie wyje i skowyczy, natomiast bardzo rzadko wydaje dźwięk przypominający szczekanie psa. Wilk należy do najbardziej elastycznych drapieżników, potrafi w dużym stopniu dostosować swój tryb życia do warunków środowiskowych. Poza okresem rozrodczym łączy się najczęściej w stada zwane watahami. Upożądkowanie wilków strukturę społeczną wyraźnie podnosi efektywność w czasie polowania. Wtedy jego ofiarą może paść nawet dorosły łoś, zwierzę na które samotny wilk nigdy by się nie porwał.

Ssaki mają ogromne znaczenie gospodarcze oraz przyrodnicze. Niektóre dostarczają człowiekowi mleka, skór, wełny lub mięsa. Często są też zwierzętami pracującymi, pomagającymi ludziom w ich codziennych zajęciach. Wykorzystywane są głównie zwierzęta kopytne. W Europie największe znaczenie mają konie, osły i mieszańce tych dwóch gatunków – muły, a także bydło, kozy i owce. W Azji udomowiony został także wielbłąd dwugarbny i bawół wodny. W Afryce i na Bliskim Wschodzie do pracy wykorzystuje się również wielbłądy jednogarbne, które dostarczają także wełny i mleka. Inkowie w Ameryce Południowej udomowili alpakę i lamę. Ssaki kopytne służą jako siła pociągowa w wielu regionach świata. Ssaki często zostają zwierzętami domowymi, szczególnie te, które na wolności żyją w społecznościach i są w stanie przyzwyczaić się do człowieka. Są miłymi kompanami z puszystą, miękką sierścią. Często pupilami zostają gryzonie lub zajęczaki. Człowiek wyhodował wiele ras psów i kotów, różniących się znacznie od siebie wyglądem, charakterem i zdolnością do wykonywania określonych prac. Drogą doboru sztucznego udało się ludziom w krótkim czasie dokonać efektownych przemian ewolucyjnych. Z wilka udało się przecież wyhodować psy myśliwskie, takie jak wyżły czy charty, owczarki, psy do towarzystwa lub pociągowe (alaskan malamuty czy siberian husky).